สายฝนตกอย่างเงียบงัน คืนนั้น สายฝน ไหลผ่านกระจกหน้าต่างของห้องพักบนตึกสูงบนชั้นแปด กลิ่นกาแฟที่เย็นชืดลงแล้วผสมกับความเงียบเหงาที่ฝังแน่นห้องนี้มานาน ราเนียยืนหันหลังให้หน้าต่าง สวมเสื้อเชิ้ตหลวมสีอ่อน—เพื่อหลบซ่อนหัวใจ เพื่อปกป้องความรู้สึก

เสียงเคาะประตูทำให้ลมหายใจชะงักขึ้นมาทันที

อาร์กา

ชื่อนั้นเชื่อมโยงกับความรู้สึกที่ไม่เคยคลี่คลาย ห้าปีที่ผ่านไปโดยไร้คำตอบ โดยปราศจากคำลา และในตอนนี้ เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ ดูนิ่งขึ้น—แต่สายตาเดิมยังเหมือนวันก่อน

"ผมไม่ได้มาด้วยเหตุผลอื่น" อาร์กาเอ่ยเสียงต่ำ

ราเนียตอบรับเงียบ ๆ และเปิดประตูให้เขา

ทั้งสองนั่งตรงข้ามกัน ระยะห่างระหว่างพวกเขาหนักหน่วงยิ่งกว่าความเงียบ ทุกท่าทีเล็กน้อย—ความนิ่งของอาร์กา และสายตาลังเลของเธอ—ล้วนเก็บกดความรู้สึกที่ไม่อาจเอ่ยถึง

"ผมไม่เคยลืมคืนนั้น" อาร์กาทำลายความเงียบ
"มีคำพูดที่หายไป" ราเนียตอบด้วยเสียงเบาเกินไป

สายตาของทั้งสองสบกันนิ่ง ๆ เวลาค่อย ๆ ช้าลง porn ไม่มีการใกล้ชิดโดยตรง แต่บรรยากาศกลับแน่นไปด้วยอารมณ์ ด้วยอดีตที่ยังหายใจ อาร์กาเข้าใกล้ช้า ๆ—ใกล้พอให้ราเนียได้กลิ่นเดิม

"ถ้าผมจะเข้าใกล้คุณตอนนี้" เขาเอ่ยเสียงต่ำ "ไม่ใช่เพราะสิ่งที่ผ่านมาแล้ว"

ราเนียหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง และเมื่อเธอลืมตาขึ้น คำตอบของเธอไม่จำเป็นต้องอธิบาย เธอยอมลดระยะห่าง

ฝนด้านนอกตกแรงขึ้น ผ้าม่านไหวตามลม และระหว่างจิตใจที่เคยแตกสลาย คืนนั้นกลายเป็นพื้นที่อ่อนโยน—สถานที่ที่ความทรงจำเก่าได้หวนกลับมา โดยไม่ต้องมีคำอธิบาย